Në një qoshe të vogël të shtëpisë së saj në Bujanoc, mes fijeve të pambukut dhe copave të bardha, Tevide Asllani nisi të ndërtojë një rrugë që do të linte gjurmë – jo vetëm në pëlhura, por në zemrat e shumë vajzave e familjeve. Ajo nuk ishte thjesht një rrobaqepëse. Ishte një grua me duar të arta, që përmes punës së saj e kthente pasionin në art dhe traditën në krenari.
Me durim, dashuri dhe sy të mprehtë për detajin, ajo filloi të përgatiste çejze – thesaret e nuseve, me kujdesin e një nëne dhe përkushtimin e një mjeshtre. Çdo mbulesë, çdo peshqir apo çarçaf që dilte nga duart e saj mbante një copë shpirt. Ajo nuk punonte vetëm me duar, por edhe me zemër. E çdo nuse që merrte çejzin e punuar prej saj, merrte me vete edhe një pjesë të shpirtit të një gruaje që e donte traditën dhe e nderonte rolin e saj në jetën e të tjerëve.
Por Tevideja nuk u ndal me kaq. Puna e saj, fjala e mirë dhe dashuria që e shoqëronte, u shpërndanë në gjithë Bujanocin. Nuset nuk vinin më vetëm për çejzin – ato ëndërronin të visheshin nga ajo edhe për ditën më të rëndësishme të jetës. Kështu, ajo hapi lokalin e saj të fustaneve të nusërisë – një hapësirë ku ëndrrat e bardha merrnin formë, ku çdo fustan nuk ishte thjesht një veshje, por një ndjenjë.
Në butik, çdo fustan mbante shenjat e përkujdesjes, elegancës dhe thjeshtësisë së saj. Nuk kishte fustan që dilte prej aty pa kaluar përmes duarve të saj të sigurta dhe syrit të saj të mprehtë. Vajzat hynin me ndrojtje dhe dilnin me buzëqeshje, sepse Tevideja nuk u ofronte vetëm një fustan – ajo u ofronte një përvojë, një kujtim, një ndjesi që mbetet përjetë.
Sot, e më shumë se 20 vite emri i Tevide Asllanit është bërë sinonim i mjeshtërisë dhe shpirtit të bardhë të gruas shqiptare që punon me zemër. Nga një dhomë e vogël në shtëpi, deri te një lokal ku qepen ëndrra, ajo ka dëshmuar se kur puna bëhet me dashuri – ajo bëhet e përjetshme.
